Batı’da temizlik yılda bir yapılırdı! Batı ne kadar temiz?

1500’lerde İngiltere’de insanların çoğu senelik banyolarını Mayıs ayında yapıtıkları için Haziran’da evlenirdi. Gelinler vücutlarındaki kokuyu bastırmak için ellerinde çiçek taşırdı.
Banyolar içi sıcak suyla doldurulmuş büyük bir fıçıdan meydana geliyordu. Evin erkeği temiz suyla yıkanma imtiyazına sâhipti. Ondan sonra oğulları ve diğer erkekler, daha sonra kadınlar, sonra çocuklar ve en son olarak da bebekler aynı suda yıkanıyordu. Tuvalet ihtiyacı için bir küçük fıçı bulundurulur, gece herkes bu fıçıda ihtiyacını giderir, sabaha doğru sokaklara dökülürdü. Bu pislikten korunmak için yüksek topuklu ayakkabıları yaptılar. 548 odalı Louvre sarayı yapıldığında içinde tuvalet yoktu. Hâlen yurtdışındaki tuvaletlerde teharet musluğu yoktur.
Yemek pişirme işlemi her zaman ateşin üzerine asılı durumdaki büyük bir kazanın içinde yapılıyordu. Her gün ateş yakılıyor ve kazana bir şeyler ilave ediliyordu. Çoğu zaman sebze yeniyor, et pek bulunmuyordu. Avrupa’daki soylular, yemekten pislenmiş ellerini köpeklerin tüylerine sürerek temizlerdi. Parası olanlar kalaykurşun alaşımından yapılmış tabaklarda diğer insanlar tahta tabaklarda yemek yerdi. Ekmek itibara göre bölüşülüyordu. İşçiler yanık olan alt kabuğu, aile orta kısmı, misafirler de üst kabuğu alırdı. Bira ve viski içmek için kurşun kadehler kullanılıyordu.
Ortaçağ’da Avrupa’daki rahibelerin yüz ve ellerinden başka yerlerini yıkamaları yasaklanmıştı. Kastilya Kraliçesi İsabella bile 50 yıldan fazla süre iki defa banyo yapmıştı. Kirlilik adeti Amerika’ya da bulaşmış, Pensilvania ve Virginia eyaletlerinde banyo yapmayı yasaklayan yahut belirli kısıtlamalar getiren kanunlar çıkarılmıştı. Philadelphia’da ise kanunla bir ay içinde birden fazla banyo yapan insanlar cezaevine gönderiliyordu.
Fransa krallarından 14.Louis, belli bir zamanını lâzımlığında oturarak geçirir, devlet işlerini de buradan yürütürdü. Avrupa’da lâzımlıkları sokaklara boşaltma adeti 17. yüzyıla kadar sürdü. 1600’lerde İstanbul’a gelen İngiliz büyükelçiler, lâzımlıkları pencereden boşaltma yüzünden şehirden uzak olan Tarabya’daki bir konağa gönderildi.